Palnik do cięcia tlenem składa się z takich samych elementów jak palnik do spawania z tym, że ma dodatkowy przewód dla tlenu do cięcia zaopatrzony w zawór. Do zasilania płomienia podgrzewającego stosuje się wszelkie rodzaje palników do spawania: inżektorowe, równoprążne, iglicowe. Najważniejszą częścią palnika do cięcia jest głowica, w której mocuje się dyszę płomieniową (łuskę) oraz dyszę do cięcia (dyszę tlenową). Obie dysze są zawsze wykonane z miedzi zwykłej, względnie z miedzi z dodatkiem chromu. Zewnętrznie mogą być chromowane lub nie. Rozmieszczenie płomienia podgrzewającego w stosunku do strumienia tlenu może być mimośrodowe lub współosiowe (rys. 1). Sposoby a) i b) stosowane są tylko do cięcia blach cienkich, dają one bardzo dobre i czyste krawędzie cięcia, jednakże zezwalają na cięcie tylko w jednym kierunku. Sposoby c) i d) są najbardziej rozpowszechnione przy palnikach ręcznych, zaś sposób e) – przy palnikach maszynowych.
Sposób osadzenia łuski i dyszy tlenowej w głowicy może być różny jak to pokazano na rys. 2. Rozwiązania konstrukcyjne d), e) i f) zapewniają dużą odporność palnika na cofanie się płomienia w czasie pracy, ponieważ mieszanie tlenu i gazu palnego przy tych rozwiązaniach konstrukcyjnych następuje w samej głowicy palnika. Konstrukcja d) ma tę dodatkową zaletę, że łuska i dysza tlenowa są wykonane z jednego kawałka miedzi stanowiąc tzw. dyszą blokową, która w czasie pracy jest silnie chłodzona przez strumień tlenu tnącego. Jako gaz palny można stosować acetylen, propan, gaz świetlny, gaz koksowniczy, gaz ziemny, wodór lub wreszcie pary benzyny. Rozwiązanie konstrukcji wzajemnego układu dysz do podgrzewania i cięcia przy palnikach zasilanych acetylenem jest nieco inne niż przy palnikach zasilanych innymi gazami palnymi (propan, gaz świetlny itd.). Acetylen jest najbardziej rozpowszechnionym gazem podgrzewającym przy cięciu nadaje się on szczególnie do cięć krótkich, tj. tam, gdzie konieczne jest częste podgrzewanie przed rozpoczęciem cięcia oraz do cięcia blach niezbyt grubych – do 200 mm, powyżej tej grubości trudno jest uzyskać cięcie bez nadtopienia górnej krawędzi blachy. palniki zasilane propanem lub wodorem zezwalają na przecinanie stali wszelkich grubości (do 3000 mm) spotykanych w praktyce przemysłowej. Zasadniczym elementem mającym wpływ na jakość cięcia oraz na grubość przecinanej stali jest kształt otworu oraz średnica dyszy tlenowej. Powyżej grubości blachy 200 mm dobrą jakość cięcia można uzyskać tylko przy zastosowaniu kształtu dyszy opracowanego przez dr T. Zobela. Dysze Zobela zezwalają na uzyskanie dokładnie cylindrycznego strumienia tlenu tnącego, co jest trudne do otrzymania przy innych konstrukcjach dysz. Stosunek średnic otworu przelotowego wynosić powinien Ze względów ekonomicznych, to znaczy zużywania jak najmniejszych ilości tlenu i gazu palnego do przecięcia danej grubości stali, każdy palnik do cięcia ma kilka wymiennych dysz tlenowych i kilka łusek, względnie kilka dysz blokowych. Łuski i dysze różnią się między sobą średnicami otworów przelotowych. Średnice otworów dysz tlenowych różnią się zwykle o 0,5 mm i wynoszą 1,0 1,5 2,5 3,0 3,5 mm itd.
Tak dysze tlenowe, jak i łuski są zwykle ponumerowane, a producenci palników dostarczają tabele wskazujące jakie numery dysz i łusek oraz jakie ciśnienie należy stosować dla danej grubości przecinanego materiału. Przewód tlenu tnącego powinien być wyposażony w zawór o dużym przepływie i łatwym sposobie otwierania i zamykania, przy czym stosuje się zawory wrzecionowe o dużym skoku gwintu, względnie zawory dźwigniowe. Średnice wewnętrzne łączników do węży tlenowych są znormalizowane i wynoszą 6, 9 i 12 mm. Średnica 6 mm wystarcza do przecinania stali o grubości do 200 mm, średnica 9 mm – do 600 mm, a średnica 12 mm – ponad 600 mm.
W zwykłych palnikach uniwersalnych (tj. do spawania i do cięcia) oraz w ręcznych palnikach do cięcia przedmiotów niezbyt grubych (do 200-f-300 mm), przewód tlenu do cięcia odgałęzia się od przewodu tlenu do podgrzewania i wtedy palnik określa się jako dwuprzewodowy. Przewód tlenu tnącego może być niezależny od przewodu tlenu do podgrzewania, co stosuje się przy wszystkich palnikach maszynowych oraz przy ciężkich palnikach ręcznych – wówczas palnik określa się jako trójprzewodowy.